Dawno mnie tu nie było, naprawdę. Prawie rok! Bardzo dziwnie się czuję pisząc tu cokolwiek po takim czasie. Czytając swoje posty, zastanawiam się nad tym jak w bardzo krótkim czasie się zmieniłam. Charakter, styl, wygląd, poglądy. Nie wydaje mi się bym w jakikolwiek sposób dojrzała. Bloga zaczęłam pisać w pierwszej klasie gimnazjum. Teraz kończę właśnie naukę w gimnazjum. Już właściwie powinnam wybierać szkołę, w której zacznę naukę we wrześniu. Jednak nie czuje się na tyle dojrzała, by wybierać. Boję się, że popełnię błąd, że nie dam sobie rady i będę tego bardzo mocno żałować. Ciężko mi oswoić się z myślą, że dorastam, że ludzie wymagają ode mnie o wiele więcej jak rok, czy dwa lata temu, traktują mnie jak dorosłą. Hah, marzenie każdego dziecka, by traktowano go jak dorosłego. Jednak mnie to przeraża. Coraz więcej obowiązków i coraz większe wyzwania. Każdy mój czyn ciągnie za sobą jakieś konsekwencje, teraz już nie pobiegnę do mamy z płaczem, lecz muszę wziąć odpowiedzialność za swoje czyny i uczyć się na własnych błędach. Mimo, że mam dopiero 15 lat, rocznikowo już 16, czuję się jak dziecko. Nie chce dorastać. Nie chce wkraczać do grona osób dorosłych. Chociaż to nieuniknione. Ludzie powtarzają "spokojnie, masz jeszcze czas!". No tak, ale czas mija nieubłaganie szybko. Wiem, że nawet jak ukończę te 18 lat, nie będę dorosła. Ale będę musiała podejmować dorosłe decyzje, które mogą drastycznie zmienić moje życie i tego się obawiam. Obawiam się, że nie dam rady stawić czoła dorosłości.